theNetherlands

Het lastige hieraan is wel: natuurlijk is het zielig voor die kinderen, maar tegelijk: hoeveel kinderen raakt het? En hoe erg gaat de schade echt zijn?

Ik merk dat het vooral een boosheidgevoel bij me oproept, maar als ik even een stap terug doe, dan snap ik dat bijv. een minister of staatssecretaris maar een bepaald aantal zaken kan aanpakken, en ben ik er vrij zeker van dat er genoeg zijn die ik eigenlijk nog veel erger dan dit vind.

Dus ja, goede titel van het programma, want ik voel me boos, maar ik wil eigenlijk niet heel verontwaardigd zijn dat de regering niet meteen alles laat vallen om dit probleem direct aan te pakken. En ik vind het eigenlijk naar dat ik weet dat dat natuurlijk niet voor de camera gezegd kan worden.

De mijns inziens belangrijkste punten uit de video:

• de kinderen worden in deze families doorgaand gefilmd, ook bij intieme en pijnlijke momenten als ziekenhuisbezoeken en overlijdens;
• in feite (mijn woorden) krijgen ze aangeleerd dat ze een personage van zichzelf moeten spelen; één van de ouderparen heeft zelfs een pak laten maken dat het kind uitbeeldt, waar dat kind vervolgens in zit (veel dystopischer wordt het niet)
• ze worden blootgesteld aan extreme haatreacties;
• het lijkt erop dat voor deze video’s geldt wat elders ook is gebeurd, namelijk dat in chatgroepen met pedoseksuelen (dat is de term die Tim Hofman gebruikt, hoewel „pedofielen” hier wellicht toch beter past) links worden gedeeld naar stukjes uit de video’s die als seksueel suggestief worden opgevat;
• hier lijkt ook op te worden ingespeeld door de ouders door o.a. de kinderen te laten spelen met slijm en filmpjes met de kinderen in bikini;
• nagenoeg alle gevraagde deskundigen zien risico’s voor de ontwikkeling van de kinderen, o.a. „sociale angst”, „faalangst” en „please-gedrag”;
• het lijkt er daarnaast op dat er sprake is van kinderarbeid (hoewel instanties dat moeilijk te bepalen vinden);
• de politiek (een VVD-staatssecretaris) zegt ermee bezig te zijn, en spreekt in feite de hoop uit dat er dit jaar een brief over een gedaan onderzoek naar de kamer wordt gestuurd;
• enkele van de ouders zijn niet bereikbaar voor commentaar, één ouder zegt samengevat dat hij niet denkt dat wat hij doet slecht voor zijn kinderen is, dat het haatcommentaar alleen zorgt voor een dikkere huid en dat hij *er niet over nadenkt over dat video’s van zijn kinderen mogelijk online seksueel worden gebruikt.

Je moet je maar voorstellen dat je heel je leven lang constant wordt gefilmd. Je kunt ’s nachts wakker worden gemaakt met een camera; als oma dood is, wordt je reactie gefilmd; als je moet huilen krijgen 700.000 Nederlanders dat te zien, waarvan er een paar het nodig vinden je op z’n grofst uit te schelden.

Ouders maken van hun eigen kinderen een product dat ze aan zo veel mogelijk mensen proberen te verkopen. Zeker het einde van het hoofdstuk „De families aan het woord” is hierin verhelderend, waarin één van de ouders in een van YouTube verwijderd interview aangeeft hoe hij en zijn vrouw eerder een ander YouTube-concept hadden, maar toen ze met familievloggen begonnen, ging het ze ineens voor de wind. Nu hebben ze allerlei deals o.a. met traditionele media en voor reclame. Deze familie heeft ook een mooie loophole gevonden door zogenaamd op wereldreis te gaan en in het buitenland te filmen, waar ze zich (vanzelfsprekend) niet aan de Nederlandse wet voor „kunstkinderen” hoeven te houden (bij hun dealtjes zijn ze daaraan namelijk wel gebonden).

Dat sterretje is echt noodzakelijk. Oh ze bedoelen waarschijnlijk kindermishondeling. Of was het nog kindermishindeling? Ingewikkeld.